У кожнага з нас у жыцці многа настаўнікаў. Але, згадзіцеся, самы першы займае і ў памяці, і ў сэрцы асобнае месца.

– Напішыце пра нашу Святлану Леанідаўну, у канцы мая яна пакідае сцены школы і адпраўляецца на заслужаны адпачынак, – папрасілі мяне бацькі вучняў выпускнога 4-ага класа пачатковай школы.

Шчаслівы педагог

Просьба такая не магла не крануць. Святлана Леанідаўна даўно слыве адным з лепшых педагогаў раёна, аддаць да яе дзіця ў клас лічылася сапраўдным шчасцем для бацькоў. Акрамя таго, аўтарытэт Святланы Леанідаўны сярод калег і бярэзінцаў такі вялікі і непадробны, а сама яна лічыць сябе шчаслівай.

– Я, і сапраўды, шчаслівая, бо займалася любімай справай, зведала, што такое задавальненне ад працы і добрыя людзі, – гаворыць Святлана Леанідаўна. – Мяне не крыўдзілі бацькі, заўсёды слухаліся дзеці, шанавала кіраўніцтва і сярод маіх аднадумцаў шмат калег, Напэўна, усё гэта даравана мне за асаблівую вернасць настаўніцкай справе і арыгінальны падыход да выхавання вучняў.

Ода роднай школе

Свой першы ўрок у першым класе Святлана Цыбулька не памятае, а ўсё таму, што спачатку ёй давялося замяняць урокі беларускай мовы ў былой Паложынскай школе.

У Паложынскай школе Святлана Леанідаўна працавала піянерважатай пасля заканчэння СШ №1 і адсюль яна пачынала свой шлях у настаўніцтва.

– Вы ведаеце, я з маленства марыла вучыць дзяцей, – гаворыць Святлана Леанідаўна, – бо ў мяне самой настаўнікі былі ад Бога. Мяне навучыла чытаць і пісаць Ганарата Жукоўская, матэматыку выкладала Яўгенія Манцэвіч, хімію – Кацярына Шанцава, а маляванне – Яўгенія Янкоўская. 

А ўпадабанай маёй дысцыплінай у школе была фізіка. Верыла ў мае сілы Тамара Палачаніна. Дзякуючы ёй, я стала камсоргам школы. А гэта такі вялікі давер! Ды і ў калектыве Паложынскай школы адразу ўбачылі ўва мне свайго калегу.

Пра добрых калег

Ды толькі ў вучэбны клас піянерважатая ўзяла з сабой не манеру выкладання настаўніцы беларускай мовы Ніны Дударэнка, а імкненне да парадку і творчасці Ганараты Іванаўны. Яно і зразумела, яна завочна атрымлівала адукацыю педагога пачатковых класаў і была ў ліку першых настаўнікаў Бярэзінскай гімназіі.

– Як і заўсёды, настаўнікі пачатковых класаў з’яўляліся штучнымі спецыялістамі, яркімі асобамі і высокімі прафесіяналамі, - удакладняе Святлана Леанідаўна, - бо кожны з іх меў свой унікальны настаўніцкі почырк. Так, мне заўсёды падабаліся ўрокі Любові Міхалёвай, у іх была яркая фішка. Ды і свой уплыў мела навучанне Зінаіды Гурэцкай, якая сама складала вершы і вучыла гэтаму дзяцей.

А былі яшчэ Марыя Несцяровіч і іншыя. Мы заўсёды жылі дружна і цікава, абменьваліся вопытам і ідэямі.

Увага кожнаму

Святлана Леанідаўна аказалася багатай на творчасць і энергію. Яна шмат разоў удзельнічала ў самых розных конкурсах прафесійнага майстэрства і станавілася лепшай. Ды і на ўроках яе ніколі не было сумна, а ўвагі і добрых слоў хапала кожнаму непаседу.

– У мяне і вучні таму ўсе актыўныя і творчыя, – гаворыць настаўніца, – не баяцца розных экзаменаў і выпрабаванняў. Мы ж іх вучым не толькі чытаць і пісаць, але і трымаць удар у час нягод, падняцца і ісці далей, знайсці выхад у складаны момант і не разгубіцца.

Штодзень 50 сшыткаў і планы да вечара

Вучні Святлану Леанідаўну вельмі любяць, а бацькі асабліва паважаюць. Яна ж не баіцца звярнуцца да іх па дапамогу, не стамляецца адстойваць свой пункт гледжання. Ды і Святлана Леанідаўна на цяжкую настаўніцкую працу не наракае.

– Я заўсёды на працу іду з добрым настроем, бо ўбачу сваіх вучняў, сустрэнуся з калегамі, навучуся і спазнаю нешта новае, – гаворыць яна. – Вядома ж, мае першыя вучні менш актыўныя і ўседлівыя, чым сённяшнія, але яны не менш дасціпныя і мэтанакіраваныя. А гэта патрабуе ад мяне ўсё новых і новых падыходаў і прыёмаў.

Таму працоўны час педагога не абмяжоўваецца толькі ўрокамі ў школе, але і забірае практычна цэлы дзень. Трэба ж праверыць 50 сшыткаў і скласці планы на кожны ўрок, падабраць дыдактычны матэрыял і прадумаць арганізацыйны момант, а яшчэ знайсці сілы на мерапрыемствы шостага школьнага дня.

На памяць кожнаму

Праўда, пра гэта гаварыць Святлана Цыбулька не любіць. Куды больш ёй падабаецца гаварыць пра поспехі сваіх вучняў.

– Ведаеце, бывае іншым часам смешна чуць ад вучня пачатковых класаў, што ён збіраецца паступаць у БДУІР, альбо хоча стаць медыкам ці юрыстам, – прызнаецца настаўніца. – Шчыра гаворыш яму, што гэта няпроста, падбадзёрваеш, а потым сустракаеш яго са студэнцкім білетам. Вось тут ты адчуваеш, што ў ажыццяўленні гэтай мары ёсць твой уклад, часцінка тваёй душы, якая ўжо ніколі не знікне ў яго жыцці і дапаможа выстаяць у час нягод.

Мілана ТРАПЯНОК.
Фота Алены ГРОМАВАЙ.